domingo, 15 de noviembre de 2015

Fragmento de "O menino que não gostava de ler", de Susanna Tamaro



Fragmento en portugués de  
O menino que não gostava de ler, de Susanna Tamaro
O vosso filho é míope ―disse, bebendo o último gole de café. ―Míope ou astigmático ou coisa que o valha. Resumindo, para ler, precisa de usar óculos.
Leopoldo viu a mãe ficar vermelha como o traseiro de um macaco, e o pai, roxo como uma beringela madura. Dentro de si, sentia uma vozinha que o fazia rir; a nuvem tinha desaparecido e já só tinha vontade de cantar.
O pai tossiu de atrapalhação.
Óculos? repetiu. ― Claro, vamos já tratar disso.
Saíram de casa todos juntos. Primeiro acompanharam o velho a casa, depois foram ao oftalmologista.
Passados dois dias, Leopoldo tinha sobre o nariz duas lentes tão espessas como fundos de garrafa. Passou a noite inteira a ler O Vagabundo das Estrelas e, na tarde seguinte, foi ter com o velho ao parque para lhe contar o fim da história.
Depois daquele livro, muitos outros leu.
Quando passou de ano, recebeu umas sapatilhas e, pelo menos uma vez por semana, ia ao parque correr. Quando estava cansado, sentava-se ao pé do velho e os dois falavam sobre livros. Precisamente numa dessas tardes, quando já era um pouco maior, disse ao seu velho amigo que tinha descoberto que a história que este lhe contara acerca da sua vida, se parecia com a de Ulisses e do capitão Ahab, com a de Miguel Strogoff e com a de Guliver, parecia-se com a vida dos tigres da Malásia e com tantas outras histórias que lera nos livros.
O velho desatou a rir.
É verdade, eu menti-te, não era um marinheiro mas um guarda-nocturno. Para combater o tédio e para me aguentar em pé, lia sem parar. O mar, não o vi senão em postais, e agora, jamais o poderei ver; porém, quando estou aqui sentado no banco ― sozinho e na escuridão ― à minha frente vejo todos os mares do mundo. Vejo-os e sinto-lhes o odor a salitre, distingo as brisas leves das que anunciam a tempestade, como se na verdade tivesse dado, no cesto da gávea de um veleiro, dezoito vezes a volta ao mundo.

Tradución ó galego
O voso fillo é miope –di bebendo o último grolo de café.—Miope ou astigmático ou cousa que valga. En resumo, para ler, precisa usar anteollos.
Leopoldo veu a súa nai quedar vermella coma o traseiro dun macaco, e o pai, morado coma unha berenxena madura. Dentro del sentía unha voz que o facía rir; a nube tiña desaparecido e el xa só tiña vontade de cantar.
O pai tusiu atropelado.
—Lentes? –repetiu– Claro, imos falar diso.
Sairan da casa todos xuntos. Primeiro acompañaran ao vello a casa, despois foran ao oftalmólogo.
Pasaron dous días, Leopoldo tiña sobre o naris dous anteollos tan espesos como fundas de garrafa. Pasou a noite enteira a ler O vagabundo das estrelas; e na tarde seguinte foi co vello ao parque para contarlle o final da historia.
Despois daquel libro, leu moitos outros.
Cando pasou un ano, recibiu unhas zapatillas e, polo menos unha vez por semana, ía ao parque a correr.
Cando estaba canso, sentábase ao carón do vello e os dous falaban de libros. Precisamente nunha desas tardes, cando xa era un pouco maior, díxolle ao seu vello amigo que descubrira que a historia que este lle contara acerca da súa vida, parecíase á de Ulises e á do capitán Achab, á de Miguel Strogoff a á de Gulliver, parecíase a vida dos tigres de Malasia e a tantas outras historias que lera nos libros.
O vello desatou a rir.
—É verdade, eu mentinche, non era un mariñeiro, era un garda nocturno. Para combatir o tedio e para aguantarme en pé, lía sen parar. O mar non o vira senón en postais, e agora xamais o poderei ver, por iso, cando estou sentado no banco, soíño e na escuridade, o meu fronte vía todos os mares do mundo.
Vexo e sinto a olor a salitre, distingo as brisas leves das que anuncian a tempestade, coma se de verdade, tivese dado, na torre de vixía dun veleiro, dezaoito veces a volta ao mundo.

Traducción al castellano
Vuestro hijo es miope— dice bebiendo el último trago de café. —Miope, astigmatismo o cosa que valga. En resumen, para leer, necesita usar gafas.
Leopoldo vio a su madre quedar roja como el culo de un mono, y al padre, como una berenjena madura. Dentro de él sentía una voz que lo hacía reír; la nube había desaparecido y él solo tenía ganas de cantar.
El padre tosió atropellado.
—¿Gafas? —repitió— Claro, hablemos de eso.
Habían salido de casa todos juntos. Primero habían acompañado al viejo a casa, después habían ido al oftalmólogo.
Pasados dos días, Leopoldo tenía sobre su nariz unas gafas tan gruesas como fundas de garrafas. Pasó la noche leyendo El vagabundo de las estrellas, y la tarde siguiente, fue con el viejo al parque para contarle el final de la historia.
Después de aquel libro, leyó muchos otros.
Cuando pasó un año, recibió unas zapatillas y, por lo menos una vez por semana, iba al parque a correr.
Cuando estaba cansado, se sentaba al lado del viejo y los dos hablaban de libros. Precisamente en una de esas tardes, cuando ya era un poco mayor dijo a su viejo amigo que había descubierto que la historia que este le había contado acerca de su vida, se parecía a la de Ulises y a la del capitán Ahab, a la de Miguel Strogoff y a la de Gulliver, se parecía como la vida de los tigres de Malasia y como tantas otras historias que había leído en los libros.
El viejo empezó a reírse.
—Es verdad, te mentí, no era un marinero sino un guardia nocturno. Para combatir el tedio y para aguantarme en pie, leía sin parar. El mar no lo vi, sino en postales, y ahora jamás lo podré ver, por eso, cuando estoy sentado en el banco —solo y en la oscuridad— enfrente de mí veo todos los mares del mundo. Los veo y siento el olor a salitre, distingo las brisas leves de las que anuncian tempestad, como si de verdad, hubiese dado, en la torre de vigía de un velero, dieciocho veces la vuelta al mundo.
Inma e Álex

No hay comentarios:

Publicar un comentario